MEHMET TAŞTEKİN : YA ALLAH, BİSMİLLAH!

Bu Vatan bizim, bu Bayrak bizim, bu Ezan bizim, insanlar bizim. Kimisiyle ya akrabayız, ya komşuyuz, ya iş arkadaşıyız, ya da hemşeriyiz. Veya meslektaşız, gönüldaşız, soydaşız ya da kabul de etseniz, inkar da etseniz aynı ve bir olan aynı Allah’ın kullarıyız. Bu Dünyamız da ahiretimizin tarlasıdır.

Kimimiz biraz haylaz, kimimiz biraz huysuz, kimimiz biraz muhteris, kimimizin gözü doymaz, kimimiz uslanmaz olsak ta aynı topraklarda, aynı havayı teneffüs ederek yaşıyoruz. Bizden sonra da nesillerimiz yaşamaya devam edecek.

Kural dışına çıkarak, nefsinin hevasına kapılarak, hırsıyla ölmeyecek gibi hareket edip, şeytanın askerliğine soyunanlar da mutlaka var oldu ve olacak.

İnsanlık tarihinin başlangıcından bu yana da karşılarında ve mazlumun yanında, kanaatkar, hakkın ve haklının, doğrunun yanında olanlar da oldu ve olmaya da devam edecek. Bir kısmı ağır bedeller altında bu işi yapıp şehadet ve gazalarla taçlanırken, bir kısmı da gönül köprüleriyle karanlıklara ışık olmaya çalıştı.

Allah Rasulü’nün “ bizi aldatan bizden değildir” dediği hadis; aslında hakkın ve hakikatin özü, kimlik ve kişiliklerin manaya bürünmüş halleridirler.

“Yunus’un dilindense ;

Bir kez gönül yıktın ise, Bu kıldığın namaz değil. Yetmiş iki millet dahi, Elin yüzün yumaz değil.

Bir gönülü yaptın ise, Er eteğin tuttun ise, Bir kez hayır ettin ise, Binde bir ise; az değil.

Yol odur ki doğru vara. Göz odur ki Hakk’ı göre. Er odur alçakta dura, Yüceden bakan göz değil.” dememiş miydi?

Kayseri’li şair Bestami Yazgan ise, gönül çağlayanından fışkıran dizeleriyle;

“Çiçeklerle hoş geçin, Balı incitme gönül.

Bir küçük meyve için, Dalı incitme gönül.

Konuşmak bize mahsus, Olsa da bir güzel süs,

‘Ya hayır de, yahut sus.’ Dili incitme gönül.

Sevmekten geri kalma, Yapan ol, yıkan olma,

Sevene diken olma, Gülü incitme gönül.

Başın olsa da yüksek, Gözün enginde gerek,

Kibirle yürüyerek Yolu incitme gönül.

Mevlâ verince azma, Geri alınca kızma,

Tüten ocağı bozma, Külü incitme gönül.

Dokunur gayretine, Karışma hikmetine.

Sahibi hürmetine Kulu incitme gönül.” Diyerek! ne de güzel söylememiş miydi?

Şiirleri Yunus’un şiirlerine benzetildiğinde ise aynı Şair;

“Benlikten soydular bizi, Ateşe koydular bizi, Şükür, sevgi dergahında, Yunus’tan saydılar bizi,” diyerek; her katılaşmış gönlü, sevgiyle yeşertmenin güzelliklerini dile getirmişti.

Toplumlara kaos, kargaşa, fitne, fesat, hırs, kin ve entrika tohumu ekenlere inat, insani duruşumuzu bozmadan, bu gönül insanlarının dediği gibi “ sahibi hürmetine, kullarını incitmemeye”, gönüller yıkmadan sevgi ve şefkat tohumları ekerek, diriliş medeniyetini inşa etmeye, yalnız ve yalnız bir tek güce Allah’a boyun eğmeye ve kul olmaya var mıyız-yok muyuz?

An itibariyle YA ALLAH, BİSMİLLAH diyerek diriliş medeniyetini ayağa kaldırabilmek için; (Merhametli, insanlara danışıp fikirlerine saygı gösteren, emin, sabırlı, hoşgörülü, güzel ahlaklı, cömert, güler yüzlü, alçak gönüllü, ağzından kötü söz çıkmayan, kimseyle çekişmeyen, her zaman ağırbaşlı, dünya işleri için kızmayan, insanı ümitsizliğe düşürmeyen, kimsenin kusurunu aramayan, affedici olup, intikam peşinde koşmayan, hoşlanmadığı şeyler hakkında susan) O; Alemlere rahmet olarak gönderilen, Habibi’nin güzel ahlakı ile ahlaklanmaya var mıyız? Yani yaşayan Kuran olmaya var mıyız-yok muyuz? Sormayada gerek yok ki; mecburuz, mecbur.

Var olanlara; bizden, selamlar olsun. Kula, güce, makama, paraya, şana, şöhrete, şehvete boyun eğenlerin karanlıklarını aydınlatabilmek adına mum yakmaya da, “ Yunus eğri büğrü söyleme, seni de sigaya çeker, bir molla kasım” misali; yeri ve zamanı geldiğinde birer Molla Kasım olmaya da mecburuz.

YA ALLAH, BİSMİLLAH DİYEREK AYAĞA KALKACAKLARA DA, ALLAH CC.NÜN KULU OLDUĞUNU UNUTMAYANLARA DA SELAM VE DUALARIMIZLA!